Terapia stawów skroniowo-żuchwowych
Staw skroniowo-żuchwowy jest stawem parzystym, łączącym dolną szczękę z czaszką. Stawy skroniowo-żuchwowe są stawami silnie wykorzystywane w ciągu całej doby. Stąd też możliwość występowania licznych przeciążeń nie tylko w ich obrębie, ale dysfunkcji całego organizmu. Stawy te wykonują ok. 1800 ruchów otwierania oraz zamykania jamy ustnej w ciągu dnia, działając nieświadomie. Biorą udział w czynnościach jedzenia, ziewania, mówienia, podczas szczotkowania zębów, śpiewania. Stawy skroniowo- żuchwowe są powiązane funkcjonalnie, przez otaczające je mięśnie i więzadła, z odcinkiem szyjnym kręgosłupa. Przez to też występujące bóle głowy, szyi mogą być wynikiem ich nieprawidłowego funkcjonowania.
W okolicach SSŻ przebiegają również liczne naczynia krwionośne oraz nerwy, przez co w przypadku dysfunkcji stawów mogą powodować objawy neurologiczne lub laryngologiczne takie jak zawroty głowy, mdłości, szumy uszne lub dzwonienie w uszach.
Przyczyny powstawania dysfunkcji stawów skroniowo-żuchwowych:
- wady zgryzu,
- ubytki w uzębieniu,
- obgryzanie paznokci, przygryzanie warg,
- stosowanie protez zębowych,
- wady postawy,
- urazy w obrębie twarzoczaszki,
- zabiegi operacyjne lub kosmetyczne,
- bruksizm, czyli nocne, mimowolne zgrzytanie zębami,
- nieumiarkowane żucie gumy,
- stres, zaciskanie zębów
Objawy dysfunkcji stawów skroniowo-żuchwowych:
- niemożność otwierania ust/ zamykania ust,
- nadmierna ruchomość stawu, „trzaski” stawowe,
- zacinanie się stawu,
- bóle szczęki, głowy, karku, szyi, ramion,
- bóle uszu, szumy uszne, dzwonienie w uszach,
- zawroty głowy i mdłości,
- bóle głowy, również migrenowe
W celu leczenia stawu skroniowo- żuchwowego stosuje się metody terapeutyczne takie jak: terapię manualną, mobilizacje tkanek miękkich wewnętrznie i z zewnątrz stawu, poizometryczne relaksacje mięśni, kinesiotaping, fizykoterapia zmniejszająca stany zapalne, czy w szczególnych przypadkach farmakoterapię. Najważniejsze jest zebranie wywiadu i zbadania pacjenta, na podstawie którego można zastosować najodpowiedniejszą metodę leczenia. Ważna jest też nauka rozluźniania w warunkach domowych, dlatego wskazana jest autoterapia.
